Belgische begroting: Tijd voor interne besparingen

Kritische beschouwing over de Belgische overheidsuitgaven en politieke structuren

De begroting onder Bart De Wever vindingrijk doornemen

Met de regering onder leiding van Bart De Wever wordt het begrotingsdebat opnieuw op scherp gesteld. In tijden van economische onzekerheid en stijgende kosten kijkt de burger argwanend naar waar het belastinggeld naartoe gaat. De focus van deze opinie: er moet vooral intern bespaard worden. Niet langer mogen de zwaksten de rekening betalen, terwijl de overheid zelf blijft zwelgen in overdaad. Het is hoog tijd dat de regering haar eigen structuren, privileges en inefficiënties onder de loep neemt.

Nood aan interne besparingen: Begin bij jezelf

Wat meteen opvalt in het Belgische politieke landschap, is het gebrek aan zelfkritiek. Terwijl gezinnen moeten besparen en werknemers hun best doen om rond te komen, blijft de overheid groeien. Het aantal ministers, kabinetten en overheidsdiensten blijft stijgen. Efficiëntie lijkt een loos begrip. Waarom niet eerst snoeien in eigen vlees, vooraleer men opnieuw naar de burger kijkt voor extra offers?

Het is tijd voor een andere aanpak. Stop met besparen bij wie het minste heeft. Begin eindelijk bij de eigen structuren, privileges en instellingen die al te lang buiten schot blijven

Parlementaire zetels en drie gewesten: Overbodige structuren

België is een land met amper 11,5 miljoen inwoners, maar heeft een van de hoogste aantallen parlementsleden per hoofd van de bevolking in Europa. De federale Kamer, de Senaat, drie gewestelijke parlementen en daarbovenop nog talloze provinciale en lokale mandaten: het politieke kluwen is hallucinant. Elk gewest heeft zijn eigen ministers, kabinetten en administraties, wat leidt tot nodeloze overlap en torenhoge kosten. Moeten we echt drie keer een minister van Mobiliteit, Cultuur of Welzijn betalen? Zou één efficiënte overheid niet volstaan?

Pensioenen van politici versus arbeiders: Twee maten, twee gewichten

Een bijzonder pijnlijk punt is het pensioenbeleid voor politici. Terwijl de discussies over de pensioenen van werkmensen vaak bitsig zijn, blijft het pensioenstelsel voor volksvertegenwoordigers buiten schot. Waarom blijft het mogelijk dat voormalige parlementsleden na enkele jaren dienst een riant pensioen opstrijken, terwijl arbeiders, bedienden en zelfstandigen die veertig jaar hebben gewerkt, moeten inleveren? Over deze privileges wordt nauwelijks gedebatteerd in de Kamer. Dit gebrek aan transparantie en rechtvaardigheid ondermijnt het vertrouwen in de politiek.

Kosten van het koningshuis en subsidies aan politieke partijen

De jaarlijkse kosten voor het Belgische koningshuis blijven torenhoog. De dotaties aan de koninklijke familie staan in schril contrast met de besparingen die van gewone gezinnen worden verwacht. Daarnaast ontvangen politieke partijen miljoenen euro’s aan subsidies, vaak zonder duidelijke verantwoording of transparantie. Waarom moeten partijen jaarlijks zoveel belastinggeld krijgen, terwijl het maatschappelijk nut van deze uitgaven steeds vaker in vraag wordt gesteld?

Pensioenen van werkenden: Onaanraakbaar

Wat absoluut niet kan, is raken aan de pensioenen van diegenen die effectief veertig jaar of langer hebben gewerkt. De arbeiders, bedienden en zelfstandigen die met hun handen en hoofd de welvaart van dit land hebben opgebouwd, verdienen respect en zekerheid. Hun pensioen mag niet het slachtoffer worden van politieke gemakzucht of budgettaire luiheid. Laat hen eindelijk eens gerust!

Geneesmiddelenprijzen en defensie-uitgaven: Scheve prioriteiten

Terwijl de prijzen van geneesmiddelen jaar na jaar stijgen, blijft het stil rond structurele maatregelen om deze kosten te drukken. De farmaceutische sector boekt recordwinsten, maar de patiënt betaalt de rekening. Tegelijkertijd gaan er miljarden naar de aankoop van peperdure toestellen, zoals de F-35 gevechtsvliegtuigen. Eén zo’n vliegtuig minder aankopen zou een enorme budgettaire ademruimte geven. Waarom niet hier schrappen, in plaats van bij de zorg of bij mensen die het écht nodig hebben?

Afschaffen van de Senaat: Eenvoudige besparing

De Senaat is uitgehold, overbodig en vooral duur. Het afschaffen van deze instelling zou niet alleen een symbool zijn van politieke moed, maar ook een concrete besparingsmaatregel. Waarom blijft deze instelling bestaan, terwijl iedereen weet dat ze geen wezenlijke rol meer speelt? Waarom wachten tot 2029?

Europees Parlement: Overbezetting en kosten zonder weerga

Tot slot: het Europees Parlement. België levert een disproportioneel aantal leden, en de kosten hiervan lopen in de tientallen miljoenen euro’s. Niet alleen de lonen, maar ook de vergoedingen, reis- en verblijfskosten swingen de pan uit. Moeten we echt zoveel Europarlementariërs sturen, terwijl een kleiner, efficiënter team hetzelfde zou kunnen bewerkstelligen?

Conclusie: Rechtvaardige en efficiënte besparingen zijn mogelijk

Het is tijd voor een andere aanpak. Stop met besparen bij wie het minste heeft. Begin eindelijk bij de eigen structuren, privileges en instellingen die al te lang buiten schot blijven. Een slanke, efficiënte overheid die haar eigen huis op orde zet, is de enige weg naar een rechtvaardige en duurzame begroting. Minister De Wever, toon moed: snijd in het politieke vet, niet in het vlees van de werkende Belg.